Ο Χρονης Βεργακης γράφει για την ιστορική, πορωτικη, εξιλεωτικη πρόκριση στους Ολυμπιακούς αγώνες του Παρισιού και μια γενιά που άξιζε στο 1000 % να γευτεί μια τέτοια διακριση
«Atoutaler, atoutaler, atoutaler δεν σταματώ να τραγουδώ ποτέ» και πως άλλωστε θα σταματήσουμε να τραγουδάμε όταν από χθες το βράδυ είμαστε στα ουράνια, στον έβδομο μήπως στο 38ο ουρανό, ούτε ουρανοξύστης δεν αρκεί για να περιγράψει την χαρά, τα συναισθήματα, τα δάκρυα, την συγκίνηση μια τέτοιας πρόκριση
Δεν ξέρω αν το έχετε αντιληφθείτε, είμαστε στους Ολυμπιακούς αγωνες, μετά από 16 χρόνια και εκείνη την επίσης τρομερή ομάδα days του 2008 με Σπανούλη, Διαμαντίδη, Παπαλουκά και όλα τα αλλά παιδιά και το Πεκίνο είμαστε ξανά στο κορυφαίο μπασκετικό ραντεβού του πλανήτη
Τότε ήταν το Πεκίνο, τώρα η Πόλη του Φωτός το Παρίσι που θα στεγάσει για δυο the εβδομάδες (ευχόμαστε) μέχρι το τέλος τα όνειρα και τον κόπο μιας γενιάς που είδε επιτέλους να έρχεται μια τέτοια μεγάλη επιτυχία
Ότι δεν καταφέραμε το 2012 από την ασημί Νιγηρία, ότι δεν καταφέραμε το 2016 στην Ιταλία από την χθεσινή μας αντίπαλο την Κροατία, πάλι με Γιάννη, ή ότι δεν πετύχαμε το 2021 τρία χρόνια πριν στον Καναδά από τους διοργανωτές το κάναμε επιτέλους χθες και η Ελλάδα επέστρεψε στο κορυφαίο αθλητικό γεγονός της τετραετίας
Όχι σήμερα δεν θα μπω σε αναλύσεις, εξάλλου το έχουμε γράψει, το έχουμε χιλιοπει, αυτή η ομάδα ναι είναι ΟΜΑΔΑ με όλα τα γράμματα κεφαλαία, αυτή η ομάδα είχε αυτό το κάτι, είχε προπονητή σοβαρό και εν τελεί άξιζε να περάσει στους Ολυμπιακούς αγώνες. ΤΕΛΟΣ
Αν δεν περνούσε θα ήταν μια τεράστια θα έλεγα ολυμπιακών διαστάσεων αδικία να μην βρίσκεται στο Παρίσι ωστόσο ευτυχώς ένα τέτοιο αν δεν υπάρχει και η Εθνική όσο και αν φαντάζει απίστευτο είναι στο Παρίσι
Ωστόσο πιο σημαντικό για μένα από όλα μια πρόκριση είναι το γεγονός πως αυτή η γενιά που δεν έχει γευτεί καμία επιτυχία, κανένα μετάλλιο (το 2009 ήταν το τελευταίο στο Ευρωμπάσκετ επι Καζλαουσκας) και το 2008 ήταν η τελευταία πρόκριση σε Ολυμπιάδα, αξίζει στο απόλυτο, υπερθετικό βαθμό μια τέτοια επιτυχία, μια τέτοια διακριση
Η αλήθεια με το που τελείωσε ο τελικός ή ακόμα και στον ημιτελικό που βρέθηκα ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα, που ήρθε στο μυαλό μου, όχι στο ποσά ρόνια έχουμε να πάμε Ολυμπιάδα αλλά ότι αυτή η γενιά, αυτά τα παιδιά αξίζουν μια επιτυχία, αξίζουν να βρίσκονται σε μια Ολυμπιάδα
Ο Καλαθης, ο Παπανικολάου δεν θα είχαν ξανά την ευκαιρία να βρεθούν σε μια Ολυμπιάδα καθώς το 2028 πιθανώς θα έχουν σταματήσει, και το αξίζουν με το παραπάνω
Τώρα Παρίσι, δεν είναι Ευρωμπάσκετ, δεν είναι Παγκόσμιο, είναι Ολυμπιάδα και αυτή η πρόκριση αξίζει όσο ένα μετάλλιο σε Ευρωμπάσκετ ή σε Παγκόσμιο, έτσι είναι για αυτό η πρόκριση είναι τόσο σημαντική και πολλές φορές τόσο δύσκολη
Πλέον γνωρίζουμε και τον όμιλο μας, Καναδάς, Ισπανία που πέρασε από το δικό της προολυμπιακό και την Αυστραλία, ένας όμιλος δύσκολος αλλά αυτή η εθνική έχει αποδείξει ότι μπορεί να προκριθεί (μη ξεχνάμε ότι προκρίνονται οι δυο πρώτοι από κάθε όμιλο και οι δυο καλύτερες τρίτες από τους ομίλους)
Όλα αυτά θα τα δούμε στο Παρίσι από τις 27 Ιουλίου που θα ξεκινήσει και επίσημα το Ολυμπιακό τουρνουά
Μέχρι τότε μπορούμε να πούμε πως μας κάνατε ξανά υπερήφανους, συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά και καλή επιτυχία στο Παρίσι
